You Blister My Paint

''Ey kardeşlerim, insan bizim sütten içti mi öylece yatıverip etrafındaki her şeyin bir şekilde geçmişte olduğunu düşünmeye başlıyordu. Her şeyi dikizleyebiliyordunuz yine, hepsini, gayet net. Ama sanki bunlar eskiden varmış da artık yokmuş gibi geliyordu. Ayrıca çizmeniz ya da ayakkabınız ya da tırnağınız sizi bir şekilde hipnotize ediyordu ve aynı zamanda ensenizden bir şekilde tutulup kediymişsiniz gibi sarsılıyordunuz. Durmadan sarsılıyordunuz, hiçbir şey kalmayana dek. İsminizi, vücudunuzu ve kendinizi kaybediyordunuz ve hiç umurunuzda olmuyordu, sonra da çizmeniz ya da tırnağınız ya da her ne ise, paçanızdaki bir pislik parçası kocaman kocaman kocaman bir mekana dönüşüyordu, tüm dünyadan daha büyük bir mekana ve tam bizim Tanrı'yla tanıştırılacakken birden hepsi bitiveriyordu. Buraya ve şimdiye geri dönüyordunuz bir şekilde sızlanarak, çeneniz ühü ühü ühü demek için açılıyordu azimle. Şimdi, bu çok güzel, ama çok korkakça. Bu dünyaya sırf Tanrı'yla bağlantı kurmaya getirilmediniz. Böyle şeyler insanın tüm gücünü ve iyiliğini tüketebilir.